Miotacz krótkich oszczepów (atlatl)

Miotacz krótkich oszczepów (atlatl) Źródło: wikipedia Wykonanie Typ obiektu Broń Umiejętność Produkcja broni Czas 3 dni Materiały 180g drewno, 55g kamień Narzędzia nóż Zużycie i naprawa Zużycie 49 punktów dziennie ?? punktów za dzień używania Naprawa 900 punktów na godzinę

Obiekt przenośny Właściwości ogólne Atak 17 Wpływ umiejętności 60% Waga 235 gramów Widoczne tak

Robiony z drewna i kamienia przy pomocy noża.

Rzeczywiste informacje

Atlatl ma postać niezbyt długiego (ok. 40–60 cm) kawałka wydrążonego drewna, na końcu którego znajduje się hakowate zagłębienie, będące miejscem na umieszczenie końcówki drzewca oszczepu, stosowana na całym świecie od czasów górnego paleolitu. Najstarsze odnalezione atlatle mają ok. 20 tys. lat.

Zastosowanie miotacza oszczepów znacznie zwiększa zasięg rzutu – rekord świata w rzucie oszczepem z użyciem atlatla wynosi 258 m, podczas gdy rekord w klasycznym rzucie oszczepem (mężczyzn) to niespełna 98,5 m.

Broń ta nigdy nie była specjalnie rozpowszechniona, gdyż ustępowała pod wieloma względami praktyczniejszemu łukowi, który stopniowo wypierał miotacz oszczepów. Najwięcej znalezionych atlatli ma ok. 12-10 tys. lat. Ostatecznie atlatl na niemal całym świecie ustąpił łukowi ok. 8-6 tys. lat temu. Najdłużej, bo do XVI w. miotacz oszczepów był w użyciu w Ameryce Środkowej, m.in. stosowały go wojska Azteków przeciwko hiszpańskim konkwistadorom pod wodzą Hernána Cortésa.

Odmiany tej broni stosowane były również w starożytnej Grecji (pod nazwą ankule) oraz Rzymie (amentum). Miotacz oszczepów był w szerokim użyciu Pierwszych Narodów Ameryki (Indianie, Innuici) oraz australijskich Aborygenów w okresie pierwszego kontaktu z Europejczykami.

[1]