Stalowy gladius

Stalowy gladius Źródło Wikipedia Wykonanie Typ obiektu Broń Umiejętność Produkcja broni Czas 2 dni Przedmioty stalowa klinga gladiusa, rękojeść Narzędzia młotek z okrągłą głownią Urządzenia kowadło Zużycie i naprawa Zużycie 4 punktów dziennie 21 punktów za dzień używania Naprawa 180 punktów na godzinę

Obiekt przenośny Właściwości ogólne Atak 34 Wpływ umiejętności 40% Waga 120 gramów Widoczne tak

Robiony z przez dodanie stalowej klingi gladiusa i rękojeści na kowadle przy pomocy młotka z okrągłą głownią.

Opis i zastosowanie

Ma identyczne parametry, co stalowy długi miecz jednoręczny, robi się go jednak trochę krócej.

Rzeczywiste informacje

Broń ta stanowiła wyposażenie legionistów rzymskich od III w. p.n.e. do III w. n.e. Została ona przyswojona od ludów hiszpańskich. W miarę rozwoju techniki i sztuki wojennej uległ on zmianom konstrukcyjnym. Najstarsze znane nam modele ("wzór moguncki" nazwany tak od miejsca znalezienia) miał długość od 40 cm do 55 cm (ostrze) i szerokość od 4,8 cm do 7,4 cm. Przeznaczony był do kłucia (stąd też posiadał charakterystyczny, długi sztych) jak i cięcia. Późniejszym typem jest "wzór pompejański" mierzący ok. 70 cm długości (ostrze z długością rękojeści oraz głowicy) i od 4,2 cm do 4,5 cm szerokości (jednakowej na całej długości ostrza). Przeznaczony był zarówno do kłucia jak i cięcia.

Gladiusy charakteryzowały się różnym wyważeniem. Antyczni władcy byli pod ogromnym wrażeniem ich możliwości - król Macedonii, Filip V rzekomo był przerażony, gdy ujrzał ludzi zabitych tym typem miecza.

Gladius był popularnym mieczem podczas walk gladiatorów.

Źródło: wikipedia